විවාපත් මිතුරියක කී කව

මිතුර

පෙමකින් මෙහා

සහෘදත්වයෙන් එපිටහ

තැනක් මෙදියත වේද

අපට මිතුරන් විය හැකි

නො එසේනම්

වෙනමවූ ශ්‍රිතයකදි

දිගෙලි වෙන බැඳුමක්ද

හිමි තුරුල සුව සදයි

දිවි සැරිය ඔහුත් හා

පානගමි එය සැබැයි

එතෙකදු අනිෂ්ටව

අපට ගල් ගසාවීයැයි භයින්

තවත් මිතුරු නොවී හිඳිමුද

එහෙව් සුරැකි තෝතැන්නක

පෙමට මෙහා මංකඩෙක

දිනෙක හිරු ගිලෙන්නට පෙරව

හමුවෙලා වෙන්වෙන්න හැකි වේද

හැකි නේද 

ගඟට වට මල

ඇය වැටුනේ අන් සියල්ලටම කලින්

දඟලලා දඟලලාමය.

පාර වැරදුනු අකල් හුළඟකට නතුව

අනිත් අය ගිලිහෙද්දී

ඈ නොගැඹුරු දියේ පුංචි දිය සුළියක

නටමින් උන්නාය.

මේ නම් විසිතුරු පොරිම යැයි සිතා

ගැඹුරු දියේ හිට දිව ආ 

කොරළිද කිති කවන්නට වූහ.

කලෙක තමන්ද

දියත්තක්ව හුන් සමය මතක්ව

ගඟද

මේ දඟය වින්දාය.

චණ්ඩි කොරළියෙකු නිසා

ඈ දිය සුළියෙන් ඉකුත් වද්දී

අන් සියල්ලෝම

පාව ගොස් හමාර බව පමණක් හැඳින්නාය.

බොල්ලැහැට දික් මල්පෙති

උස්සාන ලහිලහියේම

පහළට දිව ගියාය.

අහෝ...

ඈට මාලුන්ට සමුදෙන්නටවත් නොහැකි වීය.

මක් කරන්නද

ගඟක් වේනම් යම්

පහළටම යා යුතු නෙව. 

මනුසත් වෙරළ

ඉර අවරට යත හෙමිහිට

අවසන් එළි බිඳ සමගින

එය නොගනිති උහු සිතකට

සිත්ලූ වෙරළේ හිඳිමින

පය ඈතින් කර ඉක්මන්

හිරු දිවයයි ගිලෙනු රිසින

කෙසරු මිටින් දිය පොඟවා

නා පීරා අවුල් හරිත

රළ නැවතුනි ඉර නැවතුනි

මඳ අසුරක් ඔහේ ගෙවුනි

මුහුද මහා පොකුණක් බඳු

මුඩුම විලස බලා හැරුනි

හාත්පසම අඳුර විදුනි

මූදුබඩම දම් දුල දුනි

අන්තිම බසයත් ගිලිහුනු

සෙයකින් හිරු රවා රැඳුනි

ලත් අවසරයෙන් කැලඹුනු

අවුල් කැරලි හිසකේ ඇති

හම් බෑගය වෙරළ තබා

පොකුණට පා නැගි මිනිසෙකි

දණක් දියේ නොම නැවතී

ඉඟක් දියෙත් නොම නැවතී

නොමසල දිය රැළි නගමින

පිඹලන්නට වුනා හුස්ම

ඇකයේ පුත් වෙරළ දමා

පැන පිහිනා ගිය තවකෙක්

ඔහු බේරා වෙරළ හොවා

බැණ වැදුනා පුතු නොසොයා

දියබරිතව 'මළ මිනිසා'

වැලි ලුණු දිය නොම මිරිකා

හම් බෑගය කිහිලි ගසා

කාල් ගෑය පිල්ලි ලෙසා

දිය රැළි ආපහු බිඳුනා

නෝක්කාඩු ඉර ගිලුනා

රෑ බෝවෙන්නට කලියෙන්

සිතිජ කොනේ ගුලි ගැහුනා

විඩාව දුම් රොටුවෙ රුවා

ලතෝනි දී දනිපනිගා

මහ ගෑණියකගෙ විලසා

රේල්ලුවද මුනු මුනු ගා 

එහි නොරැඳී ඉගිල ගියා

"අපොයි ඕක මහ දෙයක්ද

 මැරෙන්න මහ හේතුවක්ද

 කාගෙත් දුක් කර පින්නං

 දෑහෙ මූණෙ  මූද තියං

 හැම දවසෙම දුක උහුලං

 අපිත් යනව දැකල නැද්ද "